Sinds 1 januari 2010 is de 'bestuurlijke lus' geregeld (artikelen 8.2.2 a en 8.2.7 Awb en 46 en 49 Wet op de Raad van State). De regeling houdt voor bestemmingsplanzaken het volgende in.

Procedure
Als de Afdeling constateert dat aan een besluit een of meer gebreken kleven dan kan zij het bestuursorgaan opdragen het gebrek binnen een bepaalde termijn te herstellen of te laten herstellen. De Afdeling doet dit in een tussenuitspraak waarin zij zoveel mogelijk vermeldt op welke wijze het gebrek kan worden hersteld. Bij deze uitspraak kan worden bepaald dat het herstelbesluit met toepassing van afdeling 3.4 van de Awb hoeft te worden voorbereid. Tevens kan bij de uitspraak een voorlopige voorziening worden getroffen.
Het bestuursorgaan dient de Afdeling schriftelijk mee te delen op welke wijze het gebrek is hersteld. Partijen worden vervolgens in de gelegenheid gesteld om schriftelijk hun zienswijze naar voren te brengen over de wijze waarop het gebrek is hersteld. Vervolgens zal de Afdeling een (eind)uitspraak doen over de ingestelde beroepen.

Aard gebrek
Toepassing van de 'bestuurlijke lus' is alleen aan de orde als het geconstateerde gebrek binnen redelijke termijn herstelbaar is. Met het ten onrechte niet opstellen van een milieu-effectrapport zal dat naar verwachting niet het geval zijn. Het uitvoeren van bijv. een bezonningsstudie kan het gebrek weer wel opheffen. 

Nieuw raadsbesluit?
In sommige gevallen zal de raad een nieuw besluit over de betreffenden onderdelen dienen te nemen. Bijvoorbeeld als de regels gewijzigd dienen te worden als gevolg van het gebrek. Bij handhaving van het oorspronkelijke besluit hoeft geen nieuw besluit tot vaststelling van het plandeel te worden genomen. In dat geval kan worden volstaan met de het meedelen van de verbeterde motivering die aan het oorspronkelijke besluit ten grondslag wordt gelegd. 

Tussenuitspraak
In de tussenuitspraak van de Raad van State wordt geen gegrondverklaring uitgesproken en wordt het bestreden besluit niet vernietigd. Er verandert dus niets aan het geschorst of van kracht zijn van de door appellanten bestreden plandelen, tenzij bij de tussenuitspraak een voorlopige voorziening wordt getroffen.